บทที่ 6

มันเป็นคำถามที่ตอบได้ยาก

เซบาสเตียนไม่ได้ตั้งใจจะเปิดเผยเรื่องสัญญาของเขากับสการ์เล็ตต์ หากอเล็กซานเดอร์รู้เข้าและเรื่องนี้ไปถึงหูตระกูลแบล็ก แล้วการแสดงละครตบตานี่จะมีความหมายอะไร

เขาจึงอธิบายว่า “คุณอาอเล็กซานเดอร์ ไม่ต้องห่วงครับ เธอรู้ทุกอย่าง”

เขาคิดว่าอเล็กซานเดอร์คงไม่ใช่คนหัวโบราณขนาดนั้นและน่าจะเข้าใจ

แต่สีหน้าของอเล็กซานเดอร์กลับเคร่งขรึมลงไปอีก

เซบาสเตียนงุนงงกับปฏิกิริยาของเขา

หรือว่าอเล็กซานเดอร์ยังเชื่อในเรื่องไร้สาระอย่าง ‘รักแท้หนึ่งเดียวไปชั่วชีวิต’ นั่นอยู่?

เซบาสเตียนนึกถึงคำพูดของสการ์เล็ตต์ขึ้นมาทันที “อเล็กซานเดอร์ค่อนข้างหัวโบราณนะ” มันอาจจะฟังดูแรงไปหน่อย แต่ก็ไม่ผิดซะทีเดียว

เมื่อรู้ตัวว่าอาจจะพูดอะไรเกินเลยไป เซบาสเตียนจึงตัดสินใจไม่ขออยู่ต่อ เขาจากไปพร้อมกับเอ็มม่าอย่างรวดเร็ว

เอ็มม่ากระซิบถาม “ทำไมคุณอเล็กซานเดอร์ฟังดูแปลก ๆ จังคะ”

เซบาสเตียนเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เลยตอบไปส่ง ๆ ว่า “สงสัยจะอารมณ์ไม่ดีล่ะมั้ง”

คืนนั้นสการ์เล็ตต์ตากฝนและมัวแต่ยุ่งอยู่กับการดูแลเทรซี่ สองวันต่อมา เธอก็เป็นไข้ขึ้นมาตามคาด

ด้วยความเป็นห่วงว่าจะทำให้เทรซี่ติดไข้ เธอจึงสวมหน้ากากอนามัยและทำงานอยู่ข้าง ๆ

เทรซี่ซึ่งอาการดีขึ้นมากแล้ว กำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและวิดีโอคอลคุยกับแม่ของเธอ เธอฟ้องด้วยน้ำเสียงหวานใสแบบเด็ก ๆ ว่า “หม่ามี้คะ สการ์เล็ตต์ป่วยแต่ก็ยังไม่ยอมพักเลยค่ะ”

ขณะที่พูด เธอก็หันกล้องไปทางสการ์เล็ตต์

มอยร่าร้อนใจ “เป็นความผิดของฉันเองที่ดันมาไม่อยู่ผิดเวลา”

สการ์เล็ตต์ไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงด้วย เธอจดจ่ออยู่กับหน้าจอและพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาว่า “ถ้ารู้ตัวก็รีบกลับมาสิ”

มอยร่าเผยธาตุแท้ออกมา “ไม่มีทางหรอกย่ะ ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการตามหารักแท้ของฉัน”

หลังจากการหยอกล้อ เธอพูดอย่างจริงจังขึ้นว่า “นี่ ฉันพูดจริงจังนะ ถ้าเธอป่วยก็ควรจะพักผ่อนสิ งานมันจะด่วนอะไรขนาดนั้น”

ในที่สุดสการ์เล็ตต์ก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมอยร่าเขม็งผ่านกล้องหลังของโทรศัพท์

เทรซี่ผู้ชอบช่วยเหลือเสมอ รีบขยับโทรศัพท์เพื่อให้จับภาพสีหน้าของสการ์เล็ตต์ได้เต็ม ๆ และถ่ายทอดความรู้สึกนั้นไปให้มอยร่า

สการ์เล็ตต์เอนหลังพิงพนัก รู้สึกย่ำแย่จากพิษไข้ พยายามหาท่าที่จะทำให้รู้สึกสบายขึ้นบ้าง

“ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งเหมือนกัน แต่ดาราเด็กปั้นที่เธอเซ็นสัญญามาดันไปมีข่าวน่ะสิ ยัยนั่นสติแตกอยากจะเปิดตัวคบกัน ถ้าฉันปล่อยให้ทำแบบนั้น ฉันคงไม่มีวันได้ทุนที่ลงไปกับยัยนั่นคืนมาแน่”

มอยร่าเงียบไป นี่เป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากจริง ๆ

สการ์เล็ตต์เป็นคนทำงานหนักมาโดยตลอด ซึ่งเป็นสิ่งที่มอยร่ารู้ดี

ตั้งแต่ที่พวกเธอถูกคอกันและก่อตั้งบริษัท สการ์เล็ตต์ แอนด์ มอยร่า เอนเตอร์เทนเมนต์ ขึ้นมา สการ์เล็ตต์ก็เป็นแบบนี้เสมอ

เธอไม่เคยปิดบังความต้องการเงินของตัวเอง กล้าได้กล้าเสียและทะเยอทะยานอยู่เสมอ หากไม่มีสการ์เล็ตต์ เอสเอ็ม ก็คงไม่เติบโตเร็วขนาดนี้

คนอย่างสการ์เล็ตต์ทนไม่ได้กับธุรกิจที่ขาดทุน

เมื่อเกลี้ยกล่อมสการ์เล็ตต์ไม่สำเร็จ มอยร่าจึงหันไปหาเทรซี่ “เทรซี่จ๊ะ ตอนที่หม่ามี้ไม่อยู่ หนูต้องคอยดูให้สการ์เล็ตต์กินข้าวแล้วก็กินยาให้ตรงเวลานะลูก โอเคไหม”

เทรซี่รับปากอย่างแข็งขัน “รับทราบภารกิจค่ะ”

เมื่อรู้ว่ากล้องยังคงจับภาพสการ์เล็ตต์อยู่ เธอก็ย้ำคำสัญญาของตัวเองอีกครั้ง

สการ์เล็ตต์หัวเราะออกมาอย่างเต็มเสียง

เพราะการรบเร้าของเทรซี่ สการ์เล็ตต์จึงยอมไปเอายามากิน

พิษไข้ทำให้เธอรู้สึกแย่มาก เธอจึงขอแผ่นเจลลดไข้มาแปะเพื่อบรรเทาความไม่สบายตัว

เมื่อไทเลอร์มาตรวจดูอาการของเทรซี่ เขาก็ตกใจที่เห็นสการ์เล็ตต์อยู่ในสภาพเช่นนั้น

ไทเลอร์นึกถึงคำสั่งของอเล็กซานเดอร์ขึ้นได้ จึงรีบแจ้งให้เขาทราบทันที

อเล็กซานเดอร์กำลังประชุมอยู่

เขาถูกส่งตรงเข้ามายังแบล็กกรุ๊ป และต้องเข้าร่วมการประชุมไม่รู้จบสิ้น

โทรศัพท์ของเขาบนโต๊ะสว่างวาบขึ้นพร้อมข้อความจากไทเลอร์: [คุณคอลลินส์เป็นไข้ รีบมาด่วนครับ]

เป็นไข้?

อเล็กซานเดอร์ขมวดคิ้ว

คืนนั้นเธอก็ไปตากฝนมาจริง ๆ ด้วย

“เอาไว้แค่นี้ก่อน ทำตามแผนที่เราคุยกัน” อเล็กซานเดอร์พูดพลางปิดแล็ปท็อปแล้วลุกขึ้นยืน

เขาบอกไมค์ว่า “ผมต้องไปทำธุระ”

ไมค์ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่เห็นข้อความแต่พอจะเดาได้

เขาทำงานกับอเล็กซานเดอร์มาหลายปี ย่อมรู้ดีว่ามีคนไม่กี่คนที่อเล็กซานเดอร์ใส่ใจ ไมค์จึงตอบกลับทันที “ครับ คุณคิง”

อเล็กซานเดอร์มาถึงในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา

ไทเลอร์ที่ลองคำนวณระยะทางจากแบล็กกรุ๊ปถึงกับตกใจ

สการ์เลตต์เพิ่งกินยาเข้าไป

ฤทธิ์ยาเริ่มทำให้เธอสะลึมสะลือ แต่เธอก็ยังฝืนตัวเองทำงานต่อและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

เทรซี่ใจดีสละเตียงใหญ่ของเธอให้สการ์เลตต์

สการ์เลตต์พูดเสียงอู้อี้ “ไม่เป็นไรจ้ะ แม่จะงีบตรงนี้แหละ ถ้ามีอะไรก็เรียกแม่นะ”

ด้วยความเหนื่อยล้าและอาการป่วย เธอจึงผล็อยหลับไปบนโซฟาอย่างรวดเร็ว

อเล็กซานเดอร์มองเธอผ่านหน้าต่าง

ร่างของเธอภายใต้ผ้าห่มผืนบางเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่บอบบาง เธอนิ่วหน้าขณะหลับ บนหน้าผากมีแผ่นเจลลดไข้แปะอยู่ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังไม่สบายตัว

อเล็กซานเดอร์รู้สึกเจ็บแปลบในใจ

เขานึกถึงตอนที่พวกเขายังคบกันว่าสการ์เลตต์บอบบางเพียงใด

ช่วงที่ไข้หวัดใหญ่ระบาด เธอไม่ยอมใส่หน้ากากอนามัยจนป่วยและเป็นไข้ขึ้นสูงกลางดึก

เธอจะไม่ยอมกินยาจนกว่าเขาจะเกลี้ยกล่อม จากนั้นจึงค่อยยอมบีบจมูกตัวเองแล้วดื่มยาลงไปนิดหน่อยอย่างไม่เต็มใจ

พิษไข้ทำให้เธออ่อนแรงจนต้องกอดเขาแน่นเหมือนลูกโคอาล่า ไม่ยอมปล่อยไปไหน

หลังจากกล่อมเธอจนหลับได้ในที่สุด เขาก็ไปทำซุปไก่ให้

พอเขากลับมา สการ์เลตต์ก็ตื่นแล้ว เธอมองเขาด้วยสายตาน่าสงสารและน้ำตาคลอเบ้า พลางตัดพ้อว่า “อเล็กซานเดอร์ ทำไมคุณไม่ยอมอยู่กับฉันล่ะคะ”

ความทรงจำเหล่านั้นยังคงทำให้หัวใจของเขาปวดร้าว

อเล็กซานเดอร์หลับตาลงชั่วครู่

เขาเปิดประตูเข้าไป

เทรซี่ได้ยินเสียงจึงหันมามอง ดวงตาสีฟ้าของเธอสวยราวกับมหาสมุทร ทำให้อเล็กซานเดอร์รู้สึกอึดอัดใจ

เทรซี่ชี้ไปที่สการ์เลตต์แล้วถามเขาว่า “คุณลุงมาหาแม่เหรอคะ”

ไทเลอร์รีบเดินเข้ามาแล้วกระซิบกับเทรซี่ “เบา ๆ สิครับ เดี๋ยวคุณแม่ตื่น”

เทรซี่พยักหน้า

อเล็กซานเดอร์ถาม “ห้องข้าง ๆ ว่างไหม”

ไทเลอร์รีบตอบ “ว่างครับ”

อเล็กซานเดอร์พยักหน้า และท่ามกลางความตกใจของเทรซี่ เขาก็เดินไปที่โซฟาแล้วอุ้มสการ์เลตต์ขึ้นมา

ตัวเธอร้อนจี๋ ไม่น่าแปลกใจที่เธอหลับไปเร็วขนาดนี้ คงจะทนฝืนมาถึงขีดสุดแล้ว

แม้จะถูกอุ้มขึ้นมา เธอก็ยังไม่ตื่น

เธอต้องการการพักผ่อนอย่างยิ่ง

อเล็กซานเดอร์อุ้มเธอออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองเทรซี่

เทรซี่ตกตะลึง มองไทเลอร์ตาโต “เขาจะพาแม่ไปไหนคะ”

เทรซี่เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย หากเพียงแค่อธิบายให้เธอฟัง เธอก็คงจะดีใจด้วยซ้ำที่เห็นสการ์เลตต์ได้ไปพักผ่อนดี ๆ ในห้องข้าง ๆ

แต่ดูเหมือนอเล็กซานเดอร์จะมีปัญหากับเทรซี่ เขาไม่พูดอะไรสักคำ แค่อุ้มสการ์เลตต์ขึ้นมาแล้วพาตัวเธอไป

ไทเลอร์รู้สึกอ่อนใจจนต้องเป็นฝ่ายอธิบาย “คุณคิงเป็นเพื่อนของคุณแม่น่ะครับ เขาพาคุณแม่ไปพักผ่อนที่ห้องข้าง ๆ โซฟามันเล็กเกินไป หนูคงไม่อยากให้คุณแม่อึดอัดใช่ไหมครับ”

เทรซี่พยักหน้า “ก็ได้ค่ะ”